Temperament należy do zjawisk najbardziej stałych, stabilnych. Zmienia się wraz z rozwojem osobniczym.

Forma – sposób wyrażania treści.

Treść – wyraża stosunek jednostki do otaczającego świata i siebie.

Poziom energetyczny – wielkość, intensywność, siła. Na poziom składa się:

Reaktywność – jednostki różnią się intensywnością. Jako cecha przejawia się we względnie stałej i charakterystycznej dla jednostki wielkości intensywnej reakcji. Reakcja współdeterminuje wrażliwość jednostki:

• Niskoreaktywni – charakteryzują się obniżoną wrażliwością i wysoką wydolnością. Mechanizm fizjologiczny tłumi stymulacje. Mają wyższą odporność.

• Wysokoreaktywni – charakteryzują się wysoką wrażliwością i obniżoną wydolnością.

  Mechanizm fizjologiczny wzmacnia stymulacje.

Aktywność – zarówno niskoreaktywni i wysokoreaktywni są aktywni. Nisko – szukają stymulacji, wysoko – unikają stymulacji.

Charakterystyka czasowa zachowania – elementy składowe: utrzymanie się reakcji, powtarzanie, trwałość, szybkość, tempo. Najważniejszym czynnikiem jest ruchliwość.

Ruchliwość – zdolność przechodzenia z jednej reakcji w druga. Jest to czynnik wyższego rzędu. Większa ruchliwością charakteryzują się niskoreaktywni.

Cechy temperamentu a styl działania.

Wg Tomaszewskiego:

Styl działania – typowy sposób działania jednostki.

Czynności:

• Zasadnicze – czynności prowadza bezpośrednio do osiągnięcia wyniku.

• Pomocnicze – organizowanie warunków umożliwiających wykonanie czynności zasadniczych.

Ludzie dzielą się na tych, u których dominują czynności zasadnicze i takich, u których dominują czynności pomocnicze.

Dwa style działania:

1. Prostolinijny – dominacja czynności zasadniczych; dominuje u osób niskoreaktywnych.

2. Wspomagający – dominacja czynności pomocniczych; dominuje u osób wysokoreaktywnych.