• To zdolność adaptacyjna.

• To zdolność uczenia się (behawioryzm).

• To zdolność rozwiązywania problemów (teorie poznawcze).

• To zdolność przetwarzania informacji.

Inteligencja wg Donalda Hebb'a:

Można mówić o inteligencji A i inteligencji B.

• Inteligencja A – jest potencjałem intelektualnym i jej zbadać się nie da.

• Inteligencja B – ujawniony potencjał w zachowaniu, ilość rozwiązanych zadań = iloraz inteligencji.

Hebb zwraca uwagę na środowisko. Jeżeli środowisko jest:

• stymulujące na zachowanie – to między A i B można postawić znak =.

• złe – nie stymuluje rozwoju, wówczas nie można postawić znaku =.

W 1912 roku Wilhelm Stern, niemiecki psycholog wprowadza do psychologii pojęcie iloraz inteligencji (IQ).

Alfred Binet, francuski psycholog stworzył 1 test inteligencji.

Skala Bineta:

• na niej opierają się wszyscy psycholodzy tworząc nowe skale

• to bloki zadań testowych, podzielone na kilka grup wiekowych

Wzór Sterna na iloraz IQ:

II = (WR/WŻ)*100

Iloraz Inteligencji = (wiek rozwoju / wiek życia)*100 

Inteligencja uczuć – wyraża się umiejętnościami np. współczucie, intuicja, zdolność wglądu jakiego może dokonać jednostka, wglądu w siebie. Od tych zdolności wykraczających poza racjonalna inteligencję zależy sukces lub porażka w związku, pracy itp.

Inteligencja emocjonalna – można się jej nauczyć, jest to efekt wpływów środowiskowych (wychowawczych); nie jest dana człowiekowi w chwili urodzin jak inteligencja racjonalna.

Zdaniem Daniela Golemana można mówić o następujących wymiarach inteligencji emocjonalnej:

Samoświadomość:

• Wiedza o tym co odczuwamy w danej chwili; umiejętności wykorzystania emocji, by sterować procesami decyzyjnymi.

• Realistyczna ocena naszych umiejętności, zdolności, możliwości.

• Poczucie tożsamości, świadomości siebie.

Samoregulacja – panowanie nad emocjami w taki sposób, aby zamiast utrudniać – ułatwiały zadanie; dyscyplina, umiejętność odroczenia gratyfikacji (nagrody).

Motywacja do działania – moje preferencje, motywacje; dążenie do celu.

Empatia:

• Zdolność rozpoznawania emocji u innych; wczuwanie się w emocje drugiego człowieka, ale ze zrozumieniem.

• Rzutowanie siebie w sytuacjach drugiego człowieka.

• Syntonia – współgranie emocjonalne, dostosowanie do otoczenia bądź sytuacji.

• Między empatią a syntonią jest pewna zależność: są tacy syntoniczni, którzy nie są empatyczni, ale wszyscy empatyczni są syntoniczni.

   

Umiejętności społeczne:

• Nawiązywanie i podtrzymywanie związków z innymi, kompetencja społeczna, umiejętność porozumiewania się, utrzymywania kontaktów, rozpoznawanie sytuacji społecznych, łagodzenia sporów.

• Są efektem społecznego uczenia się – decydują o tym, czy osobowość jest harmonijna czy sposób uspołecznienia przebiegał prawidłowo.